لوله پلی اتیلن برای آبرسانی تحت فشار مورد استفاده قرار می گیرد. در این طرح آزمون لوله پلی اتیلن به منظور اخذ گواهینامه آزمون مد نظر بود.
پس از نونه برداری تصادفی از محصولات شرکت مذکور، نمونه ها بر اساس استانداردهای ملی و بین المللی مورد آزمون قرار می گیرند. هدف از آزمون لوله پلی اتیلن، بررسی موارد مشروحه زیر است:
ـ نشانه گذاری: بر اساس استاندارد ملی شماره 1331، نشانه ها باید بر روی لوله در فواصل حداکثر یک متر و به طور ثابت و ماندگار حک شوند. ضخامت لوله در قسمت نشانه گذاری شده نباید از ضخامت مجاز لوله کمتر شود.
ـ وضعیت ظاهری: این آزمون بر اساس استاندارد ملی ایران به شماره 1331 انجام می شود. سطح داخلی لوله باید صاف و فاقد شیارهای با لبه تیز باشد. لوله باید فاقد هرگونه حباب، تاول و ناهمگونی باشد. رنگ لوله باید در تمامی طول آن یکنواخت باشد.
ـ ابعاد: حد مجاز ضخامت جداره، دوپهنی، میانگین قطر خارجی لوله و طول لوله بر اساس استانداردهای ملی 1331 و 7175-1تعیین می شود.
ـ مقدار دوده: بر اساس استاندارد ملی 7175-2 حد قابل قبول دوده برای لوله های پلی اتیلن، بین 2 تا 2.5 درصد می باشد.
ـ چگونگی پراکنش و توزیع دوده: پراکندگی دوده باید با تصاویر مشخص شده در استاندارد ملی 7175-6 مطابقت داشته باشد.
ـ نرخ جریان مذاب :(MFR) بر اساس استاندارد ملی 6980، نرخ جریان مذاب لوله نباید بیشتر از 25 درصد با نرخ جریان مذاب ماده اولیه آن تفاوت داشته باشد.
ـ فشار ترکیدگی: زمان ترکیدگی باید بین 60 تا 70 ثانیه و رفتار لوله از نوع چقرمه (ترجیحا نوک قناری) و با استاندارد ملی 7175-4 منطبق باشد.
ـ استحکام هیدرواستاتیکی (آزمون در دمای پایین و در دمای بالا): بر اساس استاندارد ملی 7175-4 هیچ یک از نمونه ها نباید در مدت زمان آزمایش دچار نقیصه گردد.
ـ برگشت حرارتی: بر اساس استاندارد ملی 7175-3، حد قابل قبول حداکثر 3 درصد می باشد.
ـ پایداری حرارتی: نمونه باید دارای زمان تخریب (زمان القاء) حداقل 20 دقیقه و با استاندارد ملی 7175-6 منطبق باشد.
ـ اثر لوله بر روی آب: بر اساس استاندارد ملی 1331، نباید هیچ گونه تغییری از نظر بو و مزه در آب داخل لوله مشاهده گردد. همچنین نباید آب مقطر داخل لوله تیره تر از آب یا ترکیب 5 میلی گرم پلاتینیم در لیتر گردد