در آبیاری قطره‌ای آب از یک شبکه لوله کم فشار به صورت یک الگوی از قبل تعیین شده ، پخش می‌گردد . وسیله خروج آب به خاک « قطره چکان « نام دارد . قطره چکانها از طریق یک نازل باریک یا مسیر جریان طویل ، فشار موجود در شبکه لوله را کاهش میدهند و موجب کاهش دبی تخلیه تا حدود لیتر بر ساعت میشوند .
آب بعد از خروج از قطره چکان توسط نیروهای کاپیلارتی و ثقل در نیمرخ خاک جریان می‌یابد ، بنابراین سطحی که به وسیله هر قطره چکان خیس می‌شود با عوامل محدود کننده جریان افقی آب محدود می‌گردد . در سیستمهای قطره‌ای دور آبیاری یک روز و حتی در صورت نیاز کمتر امکان پذیر است .
برای درختان و تا‌‌کها که گیاهانی دائمی با فاصله زیاد از یکدیگر می‌باشند ، قطره چکانها به صورت واحدهای ساخته شده مجزا بوده و توسط یک زایده به خط انتقال آب مرسوم به لوله فرعی قطره چکان ، شیلنگ لوله فرعی یا لوله فرعی متصل میگردند.
برخی قطره چکانها به صورت لوله‌های اسپاگتی شکل بوده و چند خروجی دارند . این امر برای افزایش سطح خیس شده با حداقل افزایش در هزینه است . برای گیاهان ردیفی کمتر دائمی مانند گوجه فرنگی ، نیشکر و توت فرنگی ، لوله فرعی و قطره چکانها را با هم به صورت یک واحد قابل جدا ساختن میسازند که یا سوراخ‌هایی به فواصل 9 تا 36 اینچ دارند مانند لوله دو محفظه‌ای و یا دیواره‌های متخلخلی دارند که آب ار آنها به بیرون تراوش مینماید . در هر دونوع سیستم قطره‌ای ، لوله‌های فرعی به خط انتقال آب مرسوم به مانفولد متصل میشوند .